Dipje

Wat een week. Het was niet alleen mijn eerste week werken in pisos (huishouding), maar ook de eerste volle week met slecht weer. Een week lang wisselden de dagen zich af met wolken en regen en regen en wolken. Geweldig. Deed me denken aan Nederland en daar wilde ik eigenlijk niet aan herinnerd worden als het om het weer ging. Ook heb ik m’n record bereikt als het gaat over dipjes. En nee, helaas geen lekkere dipsaus voor bij de nachos, maar ik bedoel echt depri zijn..

De laatste ochtenden in het restaurant werken vielen zwaar, maar het restaurant ’s avonds zal ik missen. Door deze 4 weken op deze afdeling te werken ben ik erachter gekomen dat ik restaurant toch wel erg leuk vind. Veel contact met de gasten en zorgen dat de avond goed verloopt qua drankjes opnemen, gasten meenemen naar hun tafel etc. etc. Ik had nog twee avonden te gaan en m’n een-na-laatste avond wilde ik in Parilla werken (het Spaanse restaurant van het hotel) omdat ik hier het liefst werkte en alle collega’s zo gezellig zijn.

Leuke laatste avond, maar voordat ik weg ging had de manager van het restaurant nog een verrassing voor me. Speciaal voor mij hadden ze nog een laatste toetje van de avond gemaakt die ik echt moest proeven.. Heeeerlijk! Een soort wentelteefje met een bolletje ijs en slagroom. Super lief. De avond erna was ik aan het werk in The Oriental (het Thaise restaurant), maar na al 5 minuten kwam Daniela me halen, die die avond in Parilla werkte. ‘Es, je moet naar boven naar Parilla. Ze willen je daar hebben op je laatste avond.’ Eenmaal daar aangekomen kwam de manager naar me toe; ‘Esmee, me gustas tu, mucho!’ ‘Omdat je zo professioneel werkt en zo aardig bent tegen de gasten.’ Echt leuk om te horen, goede afsluiter!

Daarna begon de ellende. Het begin van m’n depri week. Als eerste pisos.. De eerste dag viel wel mee. Je moet je erg focussen de hele tijd omdat de vrouwen daar alleen Spaans kunnen. Gelukkig werkte ik samen met twee huisgenootjes van me dus dat scheelde een hoop, ze konden me veel uitleggen. Wat we die dag gedaan hebben? Badjassen opvouwen, badjassen naar de kamers brengen, cadeautjes naar de kamers brengen, drie dozen gevuld met chocolaatjes en teveel kamers gecheckt of ze schoon genoeg waren.. Ohja en de rest van de tijd slof ik achter Marie Carmen of Ursela aan met m’n doormidden gescheurde laken als poetsdoek om te controleren of de schoonmaaksters de kamers wel goed hebben schoongemaakt. Een apart idee om als stagiaire even binnen te komen vallen en die functie aan te nemen. Gelukkig hoef ik zelf niet schoon te maken, maar wat ik hier echt van leer..?

Na een week gewerkt te hebben in pisos zie ik dit mezelf geen 4 weken volhouden.. Van 9 tot 5 werken is goed te doen. Heel anders dan in het restaurant met gebroken diensten. Nu kom je thuis en hoef je nergens meer heen. Maar het werk zelf valt erg tegen, het is gewoon jezelf op te automatische piloot zetten en achter de kleine smurf dwarrelen die tegen je blijft praten in het Spaans, waarvan je de helft niet verstaat. Ik oefen wel m’n Spaans op deze afdeling, dat is een pluspunt. En om alle kamers van binnen te zien is ook wel gaaf, hoewel ik ze nu al wel uit m’n hoofd ken haha. De suites op de bovenste verdieping zijn enorm! In de Michael Jackson suite was ik bijna verdwaald en nadat ik die mega inloopkast had bewonderd kwam ik erachter dat de suite ook nog een jacuzzi op haar ‘niet zo kleine’ balkon had. Oh en niet te vergeten, in de badkamer een bubbelbad met een open plafond zodat je naar de sterren kan koekeloeren als je met je bubbels in bad zit.. Wat een drama om daar te overnachten. Gelukkig hoef ik me daar geen zorgen over te maken want tegen de tijd dat ik dat kan betalen….

Er is een andere suite die nog groter is, maar daar heb je een apart pasje voor nodig. Om bij de suites te komen van de vijfde, hoogste, verdieping hebben de gasten een speciaal pasje nodig. En om bij de grootste suite te komen moet je eerst nog door een andere deur met weer een ander pasje.. Ik ga deze week vragen of ik heel misschien een blik mag werpen. De suite is toch eigenlijk nooit bezet en als werknemer moet ik natuurlijk wel weten wat voor vlees we in de kuip hebben als het om kamers gaat.

De rest van de week was niet veel anders. Wel moest ik twee dagen lang, 8 uur per dag vullen met gordijnen eraf halen, pinnetjes eruit halen, naar de laundry brengen, de schone terug naar de kamers brengen en de pinnen er weer indoen.. Ja was enorm leuk…….. Kan geen gordijnen meer zien! De wasmachine thuis bleek ook kapot te zijn. Elke keer als ik m’n kleding eruit wilde halen kreeg ik schokken en stond de wasmachine onder stroom. Kon niet veel goeds betekenen en erg gevaarlijk. Dus iemand naar laten kijken. Z’n advies? ‘Draai nog maar een wasje, haal de stekker er dan uit en kijk of je nog een schok krijgt.’ Wauw, bedankt.. wat een malloot. Volgende keer laat ik hem mijn kleding eruit halen want dat ga ik dus niet proberen.

Deze week hadden we een afscheidsfeest van Athina, het Griekse meisje uit m’n appartement. Die is afgelopen zaterdag weggegaan naar Engeland voor 10 maanden. Ook hier heeft ze 10 maanden gewerkt. Wat een tijd. En wat een avond.. De wijnglazen bleven maar gevuld worden en ik ben te tel vergeten, maar het was super gezellig! Vandaag of morgen komt er een nieuw meisje uit Spanje. Goed om m’n Spaans mee te oefenen dus. Ben erg benieuwd hoe ze zal zijn. We zullen het zien!

Een kleine troost na deze depri week; gisteren en vandaag was het weercijfer een 10! Aan die 50 tinten bruin kom ik dus langzamerhand wel hihi


Na regen komt zonneschijn lieve mensen, ook voor jullie in het koude kikkerlandje!

Kus Es